Kapitał w XXI wieku

„Kapitał” Thomasa Piketty’ego został okrzyknięty jedną z najważniejszych książek naszych czasów. Komplementował ją zarówno Barack Obama, jak i Jarosław Kaczyński. Co więcej, przez rok ta książka o ekonomii była bestsellerem na Amazonie. Zawarte w niej tezy i postulaty bardzo szybko przebiły się do głównemu nurtu debaty publicznej, stając się punktem odniesienia dla światowych liderów. Piketty uważa, że na skutek rosnących nierówności i kumulacji kapitału w rękach coraz mniejszej grupy osób, ludzkość wraca do momentu sprzed wielkich wybuchów społecznych, jakimi były rewolucja francuska i bolszewicka. Stawia niepopularne w liberalnym świecie tezy o potrzebie opodatkowania najbogatszych, z technologicznymi gigantami na czele. Część komentatorów uważa, że stara się uchronić kapitalizm przed nim samym.

Film jest błyskotliwą wykładnią najważniejszych tez „Kapitału w XXI wieku” – w barwnym korowodzie przewijają się szacowni profesorowie, jak Joseph Stiglitz czy Francis Fukuyama, walcząc o uwagę widza z fragmentami Simpsonów, hollywoodzkich filmów czy ociekających bogactwem teledysków. Reżyser sięga po brawurowe wizualne środki, wiedząc, że w dzisiejszych czasach formuła gadających głów odstraszy widza. Dzięki temu udaje mu się pokazać, jak kapitalizm buduje nasze pożądania i aspiracje, aby zachować status quo.

Film Pembertona jest kopalnią wiedzy nie tylko o tym, jak kształtują się dziś relacje kapitału i władzy, ale także o tym, jak wyglądały w przeszłości. Za pomocą ekonomicznych i historycznych faktów udowadnia tezę, że sprawiedliwa dystrybucja owoców ekonomicznego wzrostu łagodzi społeczne niepokoje. Pokazuje, jak zorganizowane ruchy społeczne mogą wymóc zmiany na klasach uprzywilejowanych, co ostatecznie wszystkim wyjdzie na dobre. Piketty wyszedł z założenia, że świat musi się zmienić, gdyż kontynuacja dotychczasowych liberalnych tendencji doprowadzi do globalnych konfliktów na niespotykaną dotąd skalę. Można się z nim zgadzać lub nie, ale na pewno nie wypada go nie znać.