System K

Przemierzają Kinszasę w kostiumach robotów albo w wannie pełnej krwi. Dla nich źródłem inspiracji i miejscem pracy są ulice, a nie zaciszne, wygodne przestrzenie galerii. Film to historia artystów, którzy mają już dość życia w Demokratycznej Republice Konga, jednym z najbiedniejszych i najbardziej skorumpowanych miejsc na świecie. Swój gniew wyrażają performansami, które mają zszokować i zmusić do myślenia mijanych na ulicy ludzi. „Nasza sztuka żywi się chaosem” – przyznają, po czym ryzykują wolność, żeby znów wyrazić swój sprzeciw.

W filmie poznajemy kilku bohaterów, którzy tworzą instalacje ze śmieci, malują, ale najczęściej po prostu wychodzą do mieszkańców stolicy Konga, żeby zwrócić ich uwagę na wykorzystywanie Afryki przez bogaty Zachód, korupcję rządu i nietolerancję. Niektórzy z nich śpiewają, inni starają się przyciągnąć uwagę, żeby porozmawiać. Ich taktyka prowokacji przywodzi na myśl działania akcjonistów wiedeńskich z lat 60. i 70. XX wieku. Artyści z Kinszasy nie zgadzają się na politykę wyzysku, ale też sprzeciwiają się lokalnej tradycji wiary w dziecięce czarownice, która zniszczyła życie wielu dzieciom, w tym jednej z nielicznych kobiet na zdominowanej przez mężczyzn miejscowej scenie artystycznej. Cierpienie nie pozbawia ich energii, ale staje się podstawą kreatywnego gniewu.